ارتباط دانشگاه، صنعت و دولت با تکیه بر نقش نهادهای میانجی (موردپژوهی:کانون‌های هماهنگی دانش، صنعت و بازار)

ﭘﻴـﺸﺮﻓﺖ فناوری تنها ﺑـﻪ کارکرد داﺧﻠﻲ صنایع واﺑﺴﺘﻪ نبوده و ﻣﺘﺄﺛﺮ از تعامل و رواﺑﻂ ﻣﺘﻘﺎﺑﻞ ﺑﻨﮕﺎه‌ها ﺑﺎ داﻧﺸﮕﺎه‌ها و ﺳﺎزﻣﺎن‌های ﻣـﺮﺗﺒﻂ دیگر است. در اﻗﺘـﺼﺎد ﻣﺒﺘﻨـﻲ ﺑـﺮ داﻧـﺶ، ﻫﻤﻜـﺎری ﺳـﻪ رﻛـﻦ اﺳﺎﺳـﻲ (داﻧﺸﮕﺎه‌ها و ﺳﺎزﻣﺎن‌های ﺗﺤﻘﻴﻖ و ﺗﻮﺳﻌﻪ، ﺑﺨـﺶ ﺻـﻨﻌﺖ و دوﻟﺖ) ﺑﻪﻣﻨﻈﻮر ﺗﻮﺳـﻌﻪ ﻓﻨﺎوری مورد تأکید بوده و یکی از سیاست‌های دولت‌ها به‌منظور تقویت ارتباط بین این ارکان، ﻃﺮاﺣـﻲ و ایجاد نهادهای واسطه‌ای است. در ﻣﻘﺎﻟﻪ ﺣﺎﺿﺮ ضمن مرور بر اﻧﻮاع اﻟﮕﻮﻫﺎ و ﻧﻈﺮﻳﻪ‌ﻫﺎی ارتباط بین دانشگاه و صنعت از ﺟﻤﻠﻪ اﻟﮕﻮی ﺧﻄﻲ ﻧـﻮآوری، ﻧﻈـﺎم ﻧـﻮآوری و ﻣـﺪل ﻣﺎرﭘﻴﭻ ﺳﻪ‌ﮔﺎﻧﻪ، ﺳﻴﺮ ﺗﺤﻮلات در ﺗﻌﺎﻣﻞ ﺳﻪ ﻧﻬﺎد داﻧﺸﮕﺎه، دوﻟﺖ و ﺻﻨﻌﺖ در اﻳﺮان در قالب ایجاد نهادهای واسطه‌ای بررسی می‌شود، سپس ضمن شناسایی کارکردهای اصلی نهادهای واسطه‌ای، ﺑـﺎ اﻧﺠـﺎم ﻣﻮردﻛﺎوی سیاست ایجاد نهاد واسطه‌ای «کانون هماهنگی دانش، صنعت و بازار»، اﻟﮕﻮﻫﺎی ﺣﺎﻛﻢ و کارکردهای این نهاد واسطه‌ای مورد تحلیل قرار خواهد گرفت.